Rozłożeni na czterech fotelach oglądamy razem w pokoju gościnnym angielską tv. Włączamy pożyczane przez niemieckiego współlokatora, Benjamina, Family Guy; pijemy piwo, whatsoever też herbatę, gramy w FIFE na Play Station, gdzie ja wykazując kompletną niezdolność do defensywy i przekroczenia połowy boiska przegrywam 0:9 mecze Polski z Anglią. Gadamy o wszystkim i o niczym.

Niemka Judith częstuje mnie winem i obściskuje się w kącie z ledwo okazującym trzeźwość, pochodzącym z Isle of Weigh angielskim Stuartem. Znudzony Stuart ze swoim kurewsko zaszyfrowanym akcentem pyta: „is there any football on?". My okłamujemy go, że nie. Wie, że to piłkarska środa; zmusza do Sky News i głupiej ze studia bez obrazków relacji z europejskich stadionów. Relację przerywają, co rusz krajowe informacje sportowe; jego Southampton, jaka szkoda, znów przegrywa. Otwiera kolejną puszkę Fostera; jutro nie będzie pamiętał ani wyniku, ani tego, że znów spał z Judith.

Ona pragnąca ze mną intelektualnej rozmowy o różnicach językowych i w mentalności wśród narodów słowiańskich, widząc moje słabnące zainteresowanie a w oczach rosnącą futbolową gorączkę, pasuje i ścięta zabiera się za sprzątanie. Stuart nie chce oglądać programu na BBC4 o Polsce. Pochodząca ze Szkocji Emily, ale dla mnie całkowicie już językowo zangielszczona, całuje się przy ścianie z Benjaminem. W pokoju robi się duszno.

Układają z puszek piramidy, kupują sobie nowe trampki, w dni wolne grają w golfa szpanując przed gośćmi w przedpokoju rozwalonymi kijami, golfowymi gadżetami i czapkami. Mają około 25-lat, jestem najmłodszy w tym gronie. Mieszkanie, w którym żyję ze Benjaminem i Stuartem jest jednym z trzech w miasteczku należących do hotelu; w innych mieszka reszta, w tym przychodzące do nas Judith i Emily. Najgorętsze jednak, Emma, Lizzie i Amel, dziewczyny, przy których facetom wypadają z rąk widelce, wciąż są niesamodzielne i niestety mieszkają z rodzicami gdzieś daleko, gdzie mój penis nie sięga; w pracy pojawiają się podwożone.

Niektórzy pracują w recepcji, inni w barze; uprawiają na zmianę ze sobą seks albo jedynie takie na razie odnoszę wrażenie. Prowadzą życie spokojne i nastawione na przyjemność; życie ludzi, którzy swoje ambicje już spełnili lub ich nie mieli – nie pytam. Orbitują bez cukru.

***

Czasem wpada kolejna paczka znajomych z miasteczka; wchodzi bez pukania, nażre się, naśmieci, pobrudzi trochę naczyń i wyjdzie. Kompletnie mi dotąd obcy wdzierają się do mieszkania i zastają mnie na fotelu przed tv w swetrze i piżamie; - Where’s everybody? – pada niczym strzał w głowę pytanie; – Yyy, helo mate? – bywałem na początku w szoku, w Nottingham ludzie wchodzili do czyichś mieszkań tylko wtedy, gdy chcieli mordować. - You mean all the other chaps or who the hell d’you mean? – moje zdezorientowanie w takich sytuacjach zwykle nie ustępowało.

W ten sposób poznałem jednego z członków pochodzącego z Castle Donington zespołu Late Of The Pier, według znalezionego przypadkiem przez Karolinę dwustronicowego artykułu ze starego dodatku muzycznego The Observer (niedzielna wersja lewicowego The Guardian) Late Of The Pier to „the hottest group on the under-18s scene”; w tej chwili mają 20 czy 21 lat. Resztę zespołu zdążyłem nieświadomy spotkać kilka dni wcześniej, gdy Stu pozwalał im w hotelowym barze urżnąć się za darmo.

Przychodzili też do naszego mieszkania przez kilka dni z rzędu; siedząc bez opieki gospodarzy w naszym sporym pokoju gościnnym oglądali tv, gdy ja zwykle zrąbany wstawałem po odespanej nocy. W końcu Ross, sympatyczny rudzielec i perkusista, gdy gościnnie zaproponowałem mu kubek herbaty pochwalił się, że w gruncie rzeczy tworzą zespół muzyczny; pokazał mi stronę na My Space(http://www.myspace.com/lateofthepier ; ach ta młodzież, sukces Arctic Monkeys uderzył im do głowy i kazał grać w piwnicy, pierwsza myśl).

Od pierwszych chwil wydali mi się właśnie tymi brytyjskimi typami, którzy wykorzystując we własnym kraju najlepsze dla rocka czasy od lat 70. próbują coś brzdąkać w piwnicy, zakładają zespół i swoim brzdąkaniem starają się podbić krajowy rynek muzyczny, nie tylko po to by móc pieprzyć krajowe-jeszcze-o-pięknych-ciałach-młode-dziewczęta, potem marzyć o Europie i na końcu o ruszeniu overseas na najtrudniejszy podbój – US. Ich cool look tamtej nocy w hotelu, gdy siedziałem pod krawatem z Lenartem w recepcji, przywołał mi w głowie właśnie młode indie rock gwiazdy. Trafiłem.

W zespół ci sympatyczni chłopcy ze środkowo-angielskiego miasteczka bawią się od trzech lat, od dwóch zaś robią to w miarę profesjonalnie; nagrywają, więc teledyski z 10 osobową załogą profesjonalistów, jeden lub dwa clipy lecą już ponoć na MTV2 (patrz youtube); jeżdżą w trasy po Wielkiej Brytanii, grają na festiwalach, często goszczą w słynnym londyńskim klubie Koko (1 listopada znów tam grają). Kilka dni temu wrócili z Islandii, robią, więc co mogą, by pokazać się w s z ę d z i e. Naukę, po skończeniu college'u, na razie porzucili – gdybym miał taką szansę jaka stoi przed nimi, zrobiłbym to jeszcze wcześniej. Jakiś czas temu zostali zauważeni przez kilka wytwórni; starannie wybrali ... (tu powinna być nazwa, której zapomniałem, jak mi Karolina lub Zdzislaw spec przypomni - dopiszę), która miała już w swoim szeregu The Beatles, wciąż Radiohead, a z popowych m.in. Kylie Minogue; współpraca ta zaowocowała wydaniem dwóch singli. Na maj planują wydanie swojego pierwszej płyty. Okładka NME? Kto wie, w Wielkiej Brytanii zespoły promowane są z tygodnia na tydzień.

Pogadałem chwilę z Rossem, który kiedyś pracował dorywczo w hotelu Priest House, gdy wszyscy oglądaliśmy Hollyoaksów i Simpsonów. Mówił, że wciąż dokładają do interesu, zdarza się, że muszą dopłacać do koncertów, mieszkają z rodzicami, choć niedługo przeprowadzają się na obrzeża Nottingham, gdzie zamierzają komponować i nagrać płytę. Są na etapie inwestycji, ale ja trzymam za nich kciuki i jestem o nich spokojny - grają dość ciekawie, trochę jak The Klaxons, choć niektóre ich songi są jeszcze nieco surowe. Kto wie, może za jakieś czas będą jednym z lepiej rozpoznawalnych brytyjskich bandów. Fajne chłopaczki, może jutro znów wpadną na telewizję.


(Śnił mi się wczoraj Kamil Kosowski na Rynku Głównym z Dariuszem Dudką. Siedzieli w czerwonych dresach i nawet nie próbowali zająć się nawzajem konwersacją. Byłem z Rafałem i zacząłem wkurwiać Kosowskiego trudnymi pytaniami; poklepałem go na koniec i życzyłem sukcesu w niedzielnym meczu z Legią).

(Brawa i podziękowania dla brytyjskiej policji, która dzięki kamerom umieszczonym w tym kraju w s z ę d z i e, odnalazła 16-letnich hoodsów, którzy w środę wieczorem w Nottingham obrabowali Mateusza z ipoda, dokumentów i innych rzeczy. Mateusz powiedział po tym, że pieprzy i wraca do Polski, co powie teraz? Może poczuje się bezpieczniej? Zobaczymy w kolejnym odcinku. NOTTINGHAM – THE GUN CAPITAL - mój kolejny T-shirt na Londyn).