Wracając po trzech przesiadkach z pracy w końcu miejskim tramwajem, wysłałem wiadomość do Zohry: dziś śpię do szóstej wieczorem. Oznaczało to, że nie może do mnie przyjść, tak jak się umówiliśmy, na na trzecią; miałem tylko wypalić jej płytkę ze zdjęciami z jej rozległych podróży po południowej Afryce. Odpisała, iż wobec tego nie tylko nie przyjdzie dziś – foch! - ale nie przyjdzie do mnie już nigdy więcej; kasuje mój numer - nie chce mnie już znać.

Patrząc na smsa nie wiedziałem, czy to prawda, czy może przypadkiem śpię. Po nieprzespanych pięciu nocach byłem już przygaszony i mocno klapnięty, przemoknięty zdezorientowaniem; z trzaskającymi złączami w mózgu, przypominającym sylwestrowy kac bólem głowy; przerażony swoim przemęczeniem, niewiedzący gdzie jestem i jaki jest dzień tygodnia. Odpisałem dresiarsko Zohrze po polsku: w o b e c t e g o c h u j z t o b ą.

Z rana przeprowadzka na wieś do mieszkania, którego nikt nigdy nie zamyka, w którym panuje syf totalny, i które przynosi najwięcej szkód dla klimatu i globalnego ocieplenia w promilu kilku kilometrów; to miejsce gdzie kaloryfery grzane są na okrągło przy otwartych oknach, a światło w kuchni pali się cały dzień.

Przez dwa miesiące na wsi nie zobaczę

a n i j e d n e j Hinduski
a n i j e d n e j Murzynki